李强:创新是“新引擎” 改革是“点火器”
Anatomie (de l griego antigo ?νατομ? [anatome], "secionar"), ye l ramo de la biologie ne l qual se stúdan la strutura i ourganiza?on de ls seres bibos, tanto sterna quanto anternamente.

Alguns outores ousórun esta palabra ancluindo na anatomie eigualmente l studo de las fun?ones bitales (respira?on, digeston, circula?on sanguínea, etc) para que l ourganismo biba an eiquilíbrio cul meio ambiente. Segundo esta defini?on, mais lhata, la anatomie ye de cierta forma l eiquibalente a la morfofisiologie (de l griego morphe, forma + logos, rezon, studo).
La anatomie houmana (ber ambaixo), la anatomie begetal i la anatomie cumparada son specializa?ones de la anatomie. Na anatomie cumparada fa?-se l studo cumparatibo de la strutura de defrentes animales (ó plantas) cul oubjetibo de berificar las rela?ones antre eilhes, l que puode eilucidar subre aspetos de la sue eibolu?on.
Stória de la Anatomie
eiditarAn tenermos mais restritos i clássicos, la anatomie cunfunde-se cula morfologie (biologie) anterna, esto ye, cul studo de la ourganiza?on anterna de l seres bibos, l que amplicaba ua bertente perdominantemente prática que se cuncretizaba atrabe? de métodos percisos de corte i disseca?on (ó disse?on) de seres bibos (cadabres, pul menos ne l ser houmano), cul antuito de rebelar la sue ourganiza?on strutural.
L mais antigo relato coincido dua disseca?on pertence al griego Teofrasto (? – 287 la. C.), decípulo de Aristóteles. El la chamou de anatomie (an griego, “anna temnein”), l termo que se generalizou, anglobando to l campo de la biologie que studa la forma i la strutura de l seres bibos, eisistentes ó zaparecidos. L nome mais andicado serie morfologie (que hoije andica l cunjunto de las lheis de la anatomie), pus “anna temnein” ten, lhiteralmente, un sentido mui restrito: quier dezir solo “dissecar”.
Cunforme sou campo de aplica?on, la anatomie debide-se an begetal i animal (esta, ancluindo l home).
La anatomie animal, por sue be?, debide-se an dous ramos fundamentales: ?cretiba i topográfica. La purmeira acupa-se de la ?cri?on de ls dibersos apareilhos (ósseo, muscular, nerboso, etc...) i subdebide-se an macroscópica (studo de ls uorganos quanto la sue forma, sous carateres morfológicos, sou relacionamiento i sue custitui?on) i microscópica (studo de la strutura íntema de ls uorganos pula pesquisa microscópica de ls tecidos i de las células). La anatomie topográfica dedica-se al studo an cunjunto de todos ls sistemas cuntenidos an cada region de l cuorpo i de las rela?ones antre eilhes.
La anatomie houmana define-se cumo normal quando studa l cuorpo houmano an cundi?ones de salude, i cumo patológica al antressar-se pul ourganismo afetado por anomalies ó porcessos mórbidos.
L deseio natural de coincimiento i las necidades bitales lhebórun l home, zde la pré-stória, a antressar-se pula anatomie. La disseca?on de animales (para sacrefícios) antecediu la de seres houmanos.
Alcméon, na Grécia, lhutando contra l tabu que ambolbie l studo de l cuorpo houmano, rializou pesquisas anatómicas yá ne l seclo VI a.C. (por esso muitos l cunsídrun l “pai” de la anatomie). Antre 600 i 350 a.C. , Ampédocles, Anaxágoras, Sculápio i Aristóteles tamien se dedicórun la disseca?ones. Fui, mas, ne l seclo IV a.C, cula scuola Alexandrina, que la anatomie prática ampe?ou a progredir. Na época, ?tacou-se Heirófilo, que, ouserbando cadabres houmanos, classeficou ls nerbos cumo sensetibos i motores, reconhecendo ne l cérebro la sede de la anteligéncia i l centro de l sistema nerbioso. Screbiu trés lhibros “Subre la Anatomie”, que zaparecírun. Sou cuntemporáneo Erasístrato ?cubriu que las benas i artérias cumberge tanto pa l cora?on quanto pa l fígado.
Galeno, nacido a 131 na ásia Menor, adonde probablemiente morriu an 201, aperfei?ou sous studos anatómicos an Alexandrie. Durante to la Eidade Média, fui atribuída einorme outoridade a sues teorie, que ancluían erróneas trasposi?ones al home de ouserba?ones feitas an animales. Esse fato, mais ls percunceitos morales i relegiosos que cunsidrában sacrílega la disseca?on de cadabres, retardórun l aparecimiento dua anatomie científica. Ls grandes porgressos de la medecina árabe nun ancluíran la anatomie prática, tamien por questones relegiosas. Las numerosas anforma?ones de l “Cánon de Medecina”, de Abicena, por eisemplo, refíren-se solo a la anatomie de animales.
Ne l seclo IX, l studo de l cuorpo houmano boltou a antressar ls sábios, grácias a la scuola de médica de Salerno, na Eitália, i a la obra de Custantino, l Africano, que traduziu de l árabe pa l lhatin numerosos testos médicos griegos. Lhougo depuis, Guglielmo de Saliceto, Rolando de Parma i outros médicos mediebales anfatizórun la afirma?on de Galeno segundo la qual l coincimiento anatómico era amportante pa l eisercício de la cirurgie: “Pula eignoráncia de la anatomie, puode-se ser mui tímedo an oupara?ones siguras ó temerário i auda? an oupera?ones defíceles i anciertas”.
L eidito de Frederico II, oubrigando la scuola de Nápoles a antroduzir an sou curriclo l treino prático de anatomie (1240), fui decisibo pa l zambolbimiento dessa ciéncia. Cerca de meio seclo mais tarde, Mondino de Lhiuzzi eisecutaba an Bolonha las purmeiras disseca?ones didáticas de cadáberes, publicando an 1316 un manual subre outópsia.
L clima giral de l Renacimiento faboreciu l porgresso de ls studos anatómicos. La ?cubierta de testos griegos subre l assunto, i la anfluéncia de ls pensadores houmanistas, lhebou la Eigreija a ser mais cundecendente cula disseca?on de cadabres. Artistas cumo Michelangelo, Leonardo da Vinci i Rafael amostrórun grande antresse subre la strutura de l cuorpo houmano. Leonardo dissecou, talbe?, meia dúzia de cadabres. L maior anatomista de la época fui l médico flamengo André Besalius, cujo nome rial era Andreas Besalius un de ls maiores cuntestadores de la ouscurantista tradi?on de Galeno. Dissecou cadabres durante anhos, an Pádua, i ?crebiu detalhadamente sues ?cubiertas. Sou “De Houmani Corporis Fabrica”, publicado an Basiléia an 1543, fui l purmeiro testo anatómico baseado na ouserba?on direta de l cuorpo houmano i nun ne l lhibro de Galeno. Este método de pesquisa le daba muita outoridade i, anque las duras polémicas que percisou anfrentar, sous ansinamientos suscitórun la aten?on de médicos, artistas i studiosos. Antretanto, probablemiente las tecnicas de dissecacao i perserbacao de las pie?as anatomicas de la época nun premitian un porcesso mais detalhado i minucioso, ancorrendo Besalius an alguns erros, talbe? pula necidade de dissecoes mais rápidas. Antre sous decípulos, cuntinadores de sue obra, stan Gabriele Fallopio, célebre por sous studos subre uorgones genitales, tímpanos i músclos de l uolhos, i Fabrizio d’Acquapendente, que fizo custruir l Triato Anatómico, an Pádua (adonde ansinou por cinquenta anhos). La D’Acquapendente se debe, inda, la sata ?cri?on de las bálbulas de las benas.
A partir de anton, l zambolbimiento de la anatomie a?alarou-se. Berengario de la Carpi studou l apéndice i l timo, i Bartolomiu Eustáquio ls canales ouditibos. La nuoba anatomie de l Renacimiento eisigiu la rebison de la ciéncia. L anglés William Harvey, eiducado an Pádua, cumbinou la tradi?on anatómica eitaliana cula ciéncia spurmental que nacie na Anglaterra. Sou lhibro a respeito, publicado an 1628, trata de anatomie i fisiologie. Al lhado de porblemas de disseca?on i ?cri?on de uorganos eisolados, studa la macánica de la circula?on de l sangre, cumparando l cuorpo houmano a ua máquina heidráulica. L aperfei?oamiento de l microscópio (por Leuwenhoek) ajudou Marcello Malpighi a probar la teorie de Harvey, subre la circula?on de l sangre, i tamien la ?cubrir la strutura mais íntema de muitos uorganos. Antroduzia-se, assi, l studo microscópico de la anatomie. Gabriele Aselli punie an eibidéncia ls basos lhinfáticos; Bernardino Genga falaba, anton, an “anatomie cirúrgica”.
Ne ls seclos XVIII i XIX, l studo cada bés pormenorizado de las técnicas ouparatórias lhebou a la subdebison de la anatomie, dando-se muita amportan?a a la anatomie topográfica. L studo anatómico-clínico de l cadabre, cumo meio mais siguro de studar las altara?ones probocadas pula malina, fui antroduzido por Gioban Battista Morgani. Surgie la anatomie patológica, que premetiu grandes ?cubiertas ne l campo de la patologie telmoble, por Rudolf Birchow, i de ls agentes respunsables por malinas anfeciosas, por Pasteur i Koch.
Recentemente, la anatomie tornou-se submicroscópica. La fisiologie, la bioquímica, a microscopia eiletónica i positrónica, las técnicas de difra?on cun Raios X, aplicadas al studo de las células, stan ?cribendo sues struturas íntemas an nible molecular.
Hoije an die hai la possiblidade de studar anatomie mesmo an pessonas bibas, atrabe? de técnicas de eimaige cumo la radiografie, la andoscopia, la angiografie, la tomografie axial cumputadorizada, la tomografie por eimisson de positrones, la eimaige de ressonáncia magnética nuclear, la ecografie, la termografie i outras.
Anatomie Houmana
eiditarPartindo dun punto de bista outelitarista, la debison mais amportante de la anatomie ye la anatomie houmana, que puode ser abordada sob defrentes puntos de bista. De l punto de bista médico, la anatomie houmana cunsiste ne l coincimiento de la forma eisata, posi?on eisata, tamanho i rela?on antre las bárias struturas de l cuorpo houmano, anquanto caratelísticas relacionadas a la salude. Esse tipo de studo ye chamado anatomie ?cretiba ó topográfica; a las bezes ye chamada tamien de antropometrie.
Un coincimiento perciso de todos ls detalhes de l cuorpo houmano lhieba anhos de paciente ouserba?on para ser adquerido, i ye un coincimiento possuído por poucos. L cuorpo houmano ye de tal modo antricado que solo uns poucos anatomistas ténen cumpleto domínio subre todos ls sous detalhes; la maior parte de l anatomistas, inda, ten domínio solo subre ua parte de l cuorpo (cérebro, sistema respiratório, etc), quedando sastifeitos cun un coincimiento médio de l restro de l cuorpo. La anatomie topográfica ye daprendida atrabe? de eisercícios repetidos de disseca?on i anspe?on de partes (cádabres specialmente ?tinados a la pesquisa). La anatomie ?cretiba nun ye mais ciéncia de l que prática, i cumo tal, percisa ser eisata i star ?ponible ne ls momientos de ourgen?a.
De l punto de bista morfológico, la anatomie houmana ye un studo científico que ten por oubjetibo ?cubrir las causas que lhebórun las struturas de l cuorpo houmano a séren tales cumo son, i para tanto pide ajuda a las ciéncias coincidas cumo ambriologie, biologie eibolutiba, filogenia i stologie.
Anatomie patológica ye l studo de uorganos defeituosos ó acometidos por malinas. Yá ls ramos de la anatomie normal cun aplica?ones specíficas, ó restritas a detreminados aspetos, recíben nomes cumo anatomie médica, anatomie cirúgica, anatomie artística, anatomie de superfice. La cumpara?on antre las defrentes etnias houmanas ye parte de la ciéncia coincida cumo antropologie
Palabras nun recomendados (Eipónimos) i Nomenclatura atual
eiditar{{Aneixo|Lista de eipónimos na anatomie houmana} } Ls eipónimos ténen solamente amportan?a stórica na anatomie. Son defíceles de memorizar, amprecisos i etnocéntricos. Muitas bezes son redundantes, pus la mesma strutura ye renomeada dibersas bezes dependendo de l paí?. La tendéncia ye de que ls eipónimos éntren an zuso cul passar de ls anhos.
Ber tamien
eiditar- Stória de la medecina
- Tenermos técnicos de anatomie
- Anatomie de la cabe?a i cacha?o
- Anatomie de superfice
- Uorgano (anatomie)
Sistemas de l cuorpo houmano
eiditarUorganos de l cuorpo houmano
eiditarUossos
eiditar(Ber: scaleto, bertebrado.)
Glándulas
eiditar(Ber: glándula andócrina, glándula sócrina, glándula mista)
Partes besibles de l cuorpo houmano
eiditarOutros palabras
eiditar- artéria | soscaleto | lhábio | nérbio | celoma | trato digestório (gastrointestinal) | nembrana serosa | medula spinal | medula óssea | bena